W pół drogi do sukcesu

Nadszedł wreszcie ten smutny dzień, który wytargowałam sobie w okienku WORDu jako dzień pierwszego egzaminu teoretycznego.

Zasadniczą kwestią, która nie dawała mi spokoju była niemożność odnalezienia sali egzaminacyjnej. W części gmachu mi dostępnej nigdzie nie mogłam natrafić na odpowiednie drzwi, do dalszej dostępu wzbraniał bardzo ponury osobnik, prawdopodobnie ochroniarz. Niespokojnie siedziałam w hallu, gdy głos z głośnika oznajmił, że zaprasza na egzamin teoretyczny o godzinie XX.XX.

Na ten dźwięk z foteli poderwała się rzesza zdenerwowanych ludzi i popędziła do wspomnianego wcześniej ponurego osobnika. Osobnik do dalszej części budynku wpuszczał pojedynczo, konfiskując uprzednio dowód osobisty w celu potwierdzenia tożsamości. Znajdowałam się gdzieś w środku tłumu, toteż na miejsce przeznaczenia dotarłam śladem innych nieszczęśników. Czekaliśmy jeszcze 5 minut pod salą egzaminacyjną, która nawiasem mówiąc dała się odnaleźć bez większych problemów, aż nagle drzwi stanęły otworem.

Procedura jest bardzo prosta. Wchodzimy, torebki/plecaki/kurtki/różne inne rzeczy zostawiamy na stole w końcu sali, po czym z dowodem osobistym w dłoni czekamy, aż osoba nadzorująca egzamin wyczyta nasze nazwisko. Wówczas poddajemy się identyfikacji i uzyskujemy informację, które stanowisko zajmujemy. Ja otrzymałam szczęśliwą szóstkę, mój licealny numer z dziennika.

Co najbardziej mi się podobało to fakt, że zamiast okropnego, prostokątnego przyrządu z przyciskami jak na zdjęciu na górze, na stanowisku zastałam starą, dobra w pełni mi znaną myszkę. Okazało się także, że ekran jest dotykowy. To również mi się podobało, dopóki nie odkryłam, że drżenie rąk uniemożliwia mi celowanie w przyciski. Czas na decyzję, w jaki sposób rozwiązywać test, mieliśmy podczas testu próbnego, który trwał 7 pytań. Postanowiłam posłużyć się myszką.

Interfejs był bardzo podobny do tego, do którego przywykłam podczas zmagań z testami z płyty, więc czułam się niemal jak przy własnym laptopie. Pomijając wielkość ekranu i jego dziwny kąt nachylenia.

Już pierwsze pytanie przypadło mi do gustu. Było proste, nieskomplikowane i oczywiste. Zachęcona, nie czekałam na upływ czasu i przeszłam do kolejnego.

Mniej więcej w ten sposób rozwiązałam wszystkie pytania egzaminacyjne, dłuższą chwilę zastanawiając się jedynie nad dokumentem niezbędnym do prowadzenia zarejestrowanego za granicą pojazdu, którego nie jest się właścicielem. Wbrew oczekiwaniom nie były okropne, wręcz przeciwnie, wszystkie albo podobne, albo żywcem wzięte z mojej płyty (polecam, bo bardzo przydatna ;] ):

Z niecierpliwością czekałam, aż upłynie to 40 sekund przeznaczonych na odpowiedź w ostatnim pytaniu. Jakoś nie miałam odwagi wcisnąć "Zakończ egzamin"...

Okazało się, że zakończyłam egzamin jak nieodrodna córka własnych rodziców - w pięć minut, z wynikiem pozytywnym.